Skąd wiemy, że coś jest święte?
Święta nie jest tylko modlitwa, kościół i wzniosłe myśli. Święta jest także ludzka praca, pot, łzy i cierpienie. Święte są ludzkie więzi, przyjaźń, uczucie i wszystko to, co stało się doświadczeniem Boga-Człowieka. Wcielenie Boga, który „stał się do nas podobny we wszystkim, oprócz grzechu” (Hbr 4,15) wprowadziło sacrum w to, co uważane było za profanum, nadało wartość temu, co odarte było z wartości.
Duchowość nie jest zatem sztuką pobożności. Duchowość to styl życia. To zdolność widzenia Bożego sacrum zarówno w modlitwie, jak i w pracy, zarówno w świątyni, jak i na ulicy, w biurze, czy na uczelni… To zdolność dostrzegania świętości Boga w twarzach ludzi: tych poukładanych i tych z pogmatwaną historią życia.
Dlatego tak ważne jest dla nas wierzących poszanowanie dla miejsca sprawowania Najświętszej Ofiary Eucharystycznej i otoczenia, bo jest to wpisane w dzieje naszej wspólnoty – Kościoła.
Kościół – w sensie budynku – jest miejscem szczególnej obecności samego Boga. Jest «oazą», swoistą «ambasadą» dla Jezusa Chrystusa na tym świecie w Najświętszym Sakramencie. Jego ściany i ołtarze są przyozdobione odpowiednimi obrazami, rzeźbami i freskami oraz kwiatami. Figury i posągi Jezusa oraz Matki Boskiej “uzupełniają” ten anturaż … Oczywiście nie oddajemy czci tym „dziełom rąk ludzkich”(nawet krzyżowi) — tylko samemu Bogu, którego symbolizują i o którym mają nam przypominać.
Deptanie (dosłownie) Bożych świętości jest szczególnie ciężkim grzechem, który może zostać nie odpuszczony (jest to wyparcie się wiary, czyli grzech przeciwko Duchowi Św.). Jak ostatnio możemy łatwo zauważyć w przestrzeni publicznej nasiliły się protesty przeciwko duchowieństwu i w ogóle obrzędom liturgicznym. Nie wnikając w to – jakie one mają podłoże – nie można pozwolić, aby miejsca poświęcone (jak kościoły czy kaplice), były obiektami niewybrednych ataków i profanacji.
Jest to swoisty znak, że mamy do czynienia z kryzysem wiary, kryzysem sacrum. A tam, gdzie zanika wiar, zanika też człowiek, a rodzi się bestia zdolna do podłości i ohydy. Konsekwencje takiego stanu rzeczy widać już gołym okiem, kiedy zmienia się podejście do wielu kwestii ludzkiego życia np., kiedyś kobiety były święte i traktowane z wielkim szacunkiem. To, jak widzimy już nie zawsze jest prawdą. Za święte uznawaliśmy także życie i jego godność od poczęcia aż do śmierci. To także już minęło. Również wiara, i religia wielu odeszły do lamusa. Mężczyźni coraz częściej przestają szanować samych siebie, i wielu zatraciło zdrową wiarę ojców. Jest to efekt odrzucenia świętości.
A świętość zawsze wiązała się z elementem jakiegoś wyższego poziomu duchowego i swoistej klasy człowieka. W sensie węższym, sacrum to wszystko, co zostało poświęcone lub oddzielone na wyłączną służbę Bogu. Ale świętość w szerszym sensie, można zastosować do wszystkiego, co zasługuje na cześć i szacunek. Sacrum przywołuje poczucie tajemnicy, gdyż wskazuje na coś ponad i poza osobą szukającą zrozumienia go. Z kolei odrzucenie sakralności wiąże się z odrzuceniem wyższości i wartości uniwersalnych.
Współcześni ludzie uważają bowiem składanie dowodów uznania dla świętości Boga i Jego ponadprzeciętności za coś niepotrzebnego. Dlatego też w społeczeństwie, które utraciło poczucie świętości nikt się nie wyróżnia, nikt nie otrzymuje uświecających łask, a nieuporządkowane skłonności nie muszą już być trzymane w ryzach. Wszyscy chcą być zrównani, w imię poprawności politycznej i równości. Niczego nie wolno nikomu odmawiać. Róbta co chceta … Tak rodzi się zdziczenie, wyuzdanie i chamstwo w imię źle pojętej wolności. Wszystko musi stać się dostępne dla każdego, bez jakiegokolwiek wysiłku czy postawy moralnej. Efektem min. tego jest to co sami możemy obserwować w przestrzeni publicznej, ataki na kościoły, profanacje i dewastacje pomników. Dlatego tak ważne jest poczucie sacrum i troska o osobistą świętość przez całe chrześcijańskie życie.
Warto zastanowić się, czy w mojej osobistej formacji duchowej szanuję i zabiegam o sakralność życia.
Opracował: o. Dariusz Szymaniak OFM
